به یاد او

سلام، خوب بلاخره منم اومدم.  یه سه سالی طول کشید ولی خوب ایشالا که سوخت و سوز نداشته.

قبل از هر چیز باید یه تشکر خشک و خالی کنم از یه دوست آقا به اسم حمید آقای گل که این وبلاگ رُ برام راه انداخت.  خدائیش به عهده خودم بود، شاید هیچ وقت تکون نمی خوردم برای این کار.  بنده خدا سه سال پیش خواست منم قاطی نظربده ها کنه ولی من شرمنده اش شدم.  درس و زندگی امونم رُ بریده بود.  این زمان اصلاً کنار نمیاد با من.  به هر حال، ما اومدیم حمید جان.  حالا خدا کنه بتونم چند تا پست بذارم آبروم نره!

در اینکه غرغرو هستم که خوب، نه خودم شک دارم نه دوستان ولی سعی می کنم اینجا کمتر غرغر کنم و بیشتر نقش چوب کبریت رُ بازی کنم.  این چند سالی که دور بودم از خاک خودم، کلی تجربه بار کردم که همش به درد همه نمی خوره طبیعتاً ولی شاید بعضی هاش برای دیگران هم مفید باشه.  تا ببینیم چی پیش میاد...

یکی از مسائلی که گاهی اوقات ذهنم رُ مشغول کرده، مسأله «دید» هست؛ اینکه چرا بعضی ها (من جمله خودم) بعضی دیدها رُ روی خودمون نصب می کنیم و بعضی دیدها رُ هم از دست می دیم ولی مستندی براش نداریم.  تجربه بهم نشون داده که بسیاری از مردم برای نصب یک دید شیر و خط میندازن!  اما غافل از اینکه دیدهای ما عاقبت ما (شامل دنیا و عقبی) رُ برای ما رقم میزنن.  یعنی عاقبتمون انقدر کم اهمیته که برای انتخاب دید وقت و انرژی نمیذاریم؟!

سعی می کنم اینجا در مورد چیزهایی بنویسم که بتونه برای انتخاب دید کمک حال باشه؛ حالا به اندازه خودم و با قدرت فهم خودم.  این شاید وسیله ای باشه که دیدهای من هم رگلاژ بشن.  رگلاژ؟  این دیگه چه صیغه ایه؟

به هر حال، خیلی خوش آمدید به وبلاگ بنده...