دغدغه خیلی از ماها توی این دنیا جمع کردن مدال‌هاییست به عنوان نشانه افتخاراتی که به زعم خودمون افتخار محسوب میشن؛ مدال‌های ورزشی، علمی، صنعتی، دولتی و از این قبیل. امّا این مدال‌ها چند کیلومتر همراه ما میان؟ تا کجا همراه ما هستن؟ آیا این مدال‌ها فشارهای بعد مرگ رُ هم تحمل می‌کنن یا اصلاً تا برسن به اونجا ذوب میشن؟ اصلاً مگه میشه این مدال‌ها رُ بر گردن به کفن برد؟ اگه این مدال‌ها ابدی نیستن، اگه ذوب میشن توی فشار قبر و اگه نمیشه اینا رُ با خود برد، بی مدال هم نمیشه رفت. بی مدال سخته اونور. بگیم چیکار کردیم این دنیا؟ بگیم سر این عمر چه بلایی آوردیم؟
امّا من یه مدال می‌شناسم که همیشه با آدم هست؛ تا اون ابد ابدها؛ تا کیلومتر بی‌نهایت؛ ذوب شدنی نیست و جداشدنی هم نیست؛ خودش باهات میاد توی کفن... و اون مدال جای دست‌هاییه که برای داغ اهل بیت (علیهم السلام) به سینه‌ات زدی. اون مدال سرخی سینه بعد سینه‌زنیه. اون مدال توی قفس سینه نقش می‌بنده و هر جا بری باهات میاد. از گردنت آویزون نیست ولی همیشه به تخت سینه‌ات استواره. درخشش اونو هیچ مدال دیگه‌ای نداره و نه تنها فشار قبر نمی‌تونه اونو ذوب کنه که بلکه جلوی فشار قبر رُ هم می‌گیره. تو باید مواظب مدال‌های دیگه باشی که یه دفعه دزد نزنتشون ولی این مدال مراقب تو هست که دزد صفا و صمیمیت تو رُ نزنه. چه مدالیه مدال نوکری اربابان عشق...
